Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/237

wszelką cenę muszę trafić na pierwszy pociąg do Londynu i... dał się przekonać.
 — Czem?
 — Eh! maleńkim upominkiem... który poczciwy chłopak w dodatku chce panu oddać.
 — Jakiż to dar?
 — Ee, prawie nic.
 — Lecz cóż takiego?
 — Niebieski dyament.
 — Niebieski dyament?
 — Tak, fałszywy, ten, który pan dał wzamian za dyament hrabiny, a który ona mnie powierzyła...
 Tu nastąpił głośny wybuch wesołości, Lupin zanosił się od śmiechu z oczyma łez pełnemi.
 — Boże, jakie to kapitalne! Mój fałszywy dyament, odbywa przechadzkę do kieszeni majtka! I zegarek kapitana! I wskazówki zegara ściennego!
 Nigdy jeszcze Holmes nie odczuł tak całego natężenia walki między sobą a Lupinem, jak w tej chwili. Swym cudownym instynktem odczuł, że pod tym wybuchem wesołości odbywa się przepotężna koncentra-