Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/246

 — Panie Holmes!
 Anglik się zatrzymał.
 — Panie Lupin?
 Lupin wydał się głęboko zachwiany ostatnim ciosem. Brózdy zorały jego czoło, był znużony i ponury. Jednak otrząsnął się w nowym napływie energii i mimo wszystko pogodny, swobodny zawołał:
 — Przyzna pan, że los zaprzysiągł się na mnie! Tylko co przeszkadza mi w ucieczce tym kominem i wydaje mnie w ręce pana. Teraz znów posługuje się telefonem, aby złożyć panu w darze damę jasnowłosą! Pochylam głowę wobec jego zrządzenia.
 — A to znaczy?
 — To znaczy, żem gotów do rozpoczęcia układów.
 Holmes odprowadził na stronę inspektora i prosił go tonem, który wykluczał wszelką odmowę — o upoważnienie wymienienia kilku słów z Lupinem. Potem powrócił do pojmanego.
 O rozmowo nad rozmowami! Zaczął tonem suchym, nerwowym:
 — Czego pan sobie życzy?
 — Wolności panny Destange.