Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/254

 Pochylił się, gotów go opatrzyć, ale upewniwszy się, że oddycha swobodnie, kazał, aby go wzięto za nogi i głowę, podczas gdy on sam podtrzymywać go będzie w krzyżu.
 — Idźcie! spokojnie nadewszystko... bez wstrząśnień... Ah! bydlęta, byliby go zabili. Ej! Lupin, jakże ci?
 Lupin uchylił powieki i wyszeptał:
 — Nie tęgo, Ganimard... byłbyś dał mnie zabić.
 — To z twojej winy. Do licha!... z takim uporem! — mówił Ganimard zatroskany... Ale już cię nie boli?
 Wychodzili na schody. Lupin jęknął:
 — Ganimard... windę... Oni mi kości połamią...
 — Dobra myśl! doskonała myśl! — podchwycił Ganimard. — Zresztą schody tak wąskie... nie byłoby sposobu...
 Kazał podnieść windę. Usadowiono Lupina na siedzeniu ze wszelkiemi ostrożnościami. Ganimard zajął miejsce obok niego i rzekł do swych ludzi:
 — Schodźcie tymczasem na dół i czekajcie nas przed lożą odźwiernego. Rozumiecie?