Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/258

 — Zaledwie tu, tam drobne niepowodzenie...
 — Bardzo drobne.
 — A ostatecznie zwycięstwo na całej linii. Lupin ujęty! Niebieski dyament odzyskany!
 — Moja ręka złamana!...
 — Kiedy rzecz idzie o podobne satysfakcye, co znaczy jedna ręka złamana?
 — Nadewszystko moja.
 — A! tak. Pamiętaj to Wilsonie, w chwili gdy byłeś u aptekarza, cierpiąc jak bohater, wówczas to właśnie odnalazłem nić, która mnie powiodła śród ciemności.
 — Jakże to szczęśliwie!
 Zatrzaskiwano drzwi wagonów.
 — Do wagonu, proszę. Spieszmy się panowie...
 Posługacz wbiegł po stopniach jednego z pustych przedziałów i złożył walizy w siatkę, podczas gdy Holmes pomagał nieszczęśliwemu Wilsonowi.
 — Ale cóż ci to jest Wilsonie? Nigdy z tem nie skończysz!... Nerwy, nerwy, stary towarzyszu...
 — To nie nerwów mi brakuje.
 — A czego?