Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/259

 — Mam tylko jedną rękę do użytku.
 — I tyle? — zawołał Holmes radosny... — To dopiero historya!... Myślałby kto, żeś ty jeden tylko w takiem położeniu! A ci, co nie mają ręki? naprawdę nie mają? Daj pokój, to jeszcze nie strata.
 Wyciągnął do posługacza sztukę pięćdziesięciocentymową:
 — Dobrze, mój przyjacielu. A to dla ciebie.
 — Dziękuję, panie Holmes.
 Anglik podniósł oczy: Arsen Lupin!
 — Pan!... pan?... — wyjąkał w osłupieniu.
 A Wilson, potrząsając swą jedyną ręką, jak ktoś, co chce wykazać fakt, wyrzekł:
 — Pan! pan! Ależ pan jest aresztowany! Holmes mi to mówił. Kiedy pana opuszczał, Ganimard i jego trzydziestu ajentów pana otaczało...
 Lupin skrzyżował ramiona i tonem oburzenia rzekł:
 — A więc panowie przypuszczali, że ja wam pozwolę odjechać bez pożegnania z panami? Po najserdeczniejszych stosunkach przyjaźni, które nas wzajemnie łączyły? A-