Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/285

nic więcej, jak zasnąć. To też zasnął bardzo prędko, a nawiedziły go sny rozkoszne, w których ścigał Lupina na własną rękę i właśnie miał go aresztować. Poczucie tej pogoni było tak silne, że się obudził.
 Ktoś dotknął jego łóżka. Chwycił rewolwer:
 — Jeden ruch jeszcze Lupin, a strzelę!
 — Do djabła! Jakże ty myślisz o nim, stary towarzyszu!
 — Jakto? To ty Holmesie! Czy potrzebujesz mnie?
 — Potrzebuję twych oczu, wstań...
 Poprowadził go do okna.
 — Patrz, z drugiej strony sztachetow...
 — W parku?
 — Tak. Czy nic nie widzisz?
 — Nic nie widzę.
 — Owszem, widzisz coś.
 — Ah! tak, rzeczywiście, cień... dwa nawet...
 — Nieprawda? Przy sztachetach... Patrz, poruszają się. Nie traćmy czasu.
 Po omacku, trzymając się poręczy, zeszli po schodach do pokoju, którego okna