Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/307

 — Przecież ja zostaję?...
 — Jeden na jednego, walka z nim nierówna.
 — Jednak nie mogę naruszać jego mieszkania, nie mam prawa do tego nadewszystko nocą.
 Holmes wzruszył ramionami.
 — Kiedy pan ujmie Lupina, nikt panu szykan robić nie będzie o sposób aresztowania. Zresztą o co chodzi? O proste zadzwonienie. Zobaczymy wtedy, co się stanie.
 Weszli na schody. Na lewo były drzwi o podwójnych skrzydłach. Ganimard zadzwonił.
 Żadnego szmeru. Zadzwonił znów. — Nikogo.
 — Wejdźmy — mruknął Holmes.
 — Dobrze, wejdźmy.
 Jednak stali nieruchomi, niezdecydowani. Naraz wydało im się niepodobieństwem, aby Arsen Lupin był tu, tak blisko nich, poza temi cienkiemi drzwiami, które jedno uderzenie pięści mogło wywalić. Jeden i drugi nadto dobrze znali tego wyrafinowanego filuta, aby mogli przypuszczać, że się da schwycić tak głupio. Nie, nie, po tysiąckroć