Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/309

na podłodze człowieka z twarzą zwróconą w stronę marmurowego kominka. Wstrząsnął nim jeszcze kurcz konwulsyjny. Rewolwer wypadł mu z ręki.
 Ganimard pochylił się i odwrócił głowę konającego. Krew płynęła z dwu szerokich ran; jednej w policzku, drugiej w skroni.
 — Nie można rozpoznać — wyrzekł.
 — Do djabła — rzekł Holmes — to nie on.
 — Skąd pan wie? Jeszcze go pan nie widział.
 Anglik się zaśmiał.
 — Cóż pan myśli, że Arsen Lupin to człowiek zdolny się zastrzelić?
 — Jednak myśleliśmy, że go poznajemy na ulicy...
 — Myśleliśmy, bośmy chcieli myśleć. Ten człowiek pochłaniał całą naszą myśl.
 — A więc to jeden z jego wspólników?
 — Wspólnicy Arsena Lupina nie odbierają sobie życia.
 — A więc któż to?
 Obszukali trupa. W jednej kieszeni Sherlock Holmes znalazł pusty pugilares, w drugiej Ganimard znalazł kilka luidorów. Na