Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/320

 — Nieznajomy nie wydaje się nadto troskać tą ewentualnością. To on sam ich wzywa.
 — Psiakrew! — zaklął Ganimard.
 Nieznajomy istotnie zbliżył się do dwu ajentów w chwili, gdy oni mieli właśnie siadać na rowery. Rzekł do nich słów parę, potem nagle skoczył na trzeci rower, oparty o ścianę kawiarni i oddalił się szybko wraz z dwoma ajentami.
 Anglik zwrócił się do Ganimarda:
 — Hę? dobrze przewidziałem? Raz, dwa, trzy już porwany. A przez kogo? przez dwu pańskich kolegów, panie Ganimard. No! dobrze się urządza Arsen Lupin! ajenci-rowerzyści na jego żołdzie! A mówiłem panu, że nasz jegomość coś nadto spokojny!
 — A więc cóż! — zawołał Ganimard podrażniony, cóż należało robić? To bardzo wygodne — śmiać się!
 — No! no! nie gniewaj się pan. Zemścimy się. Tymczasem trzeba nam pomocy.
 — Folenfant czeka na mnie na końcu alei Neuilly.