Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/347

 — Jedynie osoba, którą oskarżam, dzięki stanowisku, jakie zajmuje w domu państwa, mogła wiedzieć, że lampa zawierała ten wspaniały klejnot.
 — Nie chcę temu wierzyć — szepnął baron.
 — Zapytaj ją pan o to.
 Był to w istocie jedyny środek, którego jeszcze nie próbowano dzięki ślepemu zaufaniu, jakie miano dla dziewczyny. Jednak niepodobieństwem było zasłaniać się dłużej przed oczywistością.
 Podszedł do niej i z oczyma utkwionemi w jej oczy, zapytał:
 — Czy to pani? Czy to pani wzięła klejnoty? Czy pani korespondowała z Arsenem Lupin i symulowała kradzież?
 — To ja, panie — odpowiedziała.
 Nie spuściła głowy. Jej twarz nie wyraziła ani wstydu ani pomieszania.
 — Czy to możliwe? — szepnął baron d'Imblevalle. — Nie uwierzyłbym nigdy... pani jest ostatnią osobą, którą bym mógł podejrzywać... Jakże to pani zrobiła?
 — Zrobiłam to, co pan Holmes opowiedział. W nocy z soboty na niedzielę we-