Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/37

 I dodał tym samym niespokojnym głosem:
 — On odprowadzi moją córkę, wszak prawda?
 — Tak myślę.
 — Jednak pan go widział!...
 — Ja? Ależ nie! Prosił tylko listownie, abym przyjął panów obu, abym wyprawił z domu służbę przed godziną trzecią i żebym nie przyjął nikogo w mem mieszkaniu między przyjściem pana i jego wyjściem. Jeślibym się nie zgadzał na tę propozycyę, prosił o uprzedzenie go paru słowami w “Echo de France.” Ale czuję się nadto szczęśliwy, że mogę oddać przysługę panu Arsenowi Lupin i zgadzam się na wszystko.
 Pan Gerbois westchnął:
 — Niestety! Jak się to wszystko skończy?... jak się skończy?...
 Wyjął z kieszeni pieniądze, rozłożył na stole i zrobił z nich dwie paczki o jednakowej liczbie biletów. Potem obaj milczeli, od czasu do czasu pan Gerbois nastawiał ucha... Czy nie dzwoniono?...
 Z każdą chwilą jego niepokój wzrastał, pan Detinan doświadczał również przykre-