Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/50

 I słyszano go mówiącego na głos w przedpokoju:
 — Dzień dobry Ganimard! Jakże zdrowie? Racz przypominać mnie łaskawej pamięci pani Ganimard... W tych dniach zaproszę się do państwa na śniadanko... Do widzenia Ganimard!...
 Jeszcze jedno uderzenie dzwonka gwałtowne, nagłe, potem uderzenia powtarzane i dźwięki głosów na schodach.
 — Trzecia czterdzieści pięć — wyjęknął pan Gerbois.
 Po paru sekundach zdecydowanie wyszedł do przedpokoju: Lupina i jasnowłosej damy już nie było.
 — Ojcze!... nie można!... zaczekaj!... — wołała Zuzanna.
 — Czekać? Czyś oszalała!... Skrupuły z tym łotrem... A pół miliona?...
 Otworzył. Ganimard wpadł.
 — Ta dama... gdzie ona? A Lupin?
 — On tu był... On tu jest.
 Ganimard wydał okrzyk zwycięski:
 — Mamy ich!... Dom otoczony!...
 Mecenas Detinan wtrącił:
 — Ale schody służbowe?