Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/62

 — Prawda... prawda... nie oddalałem się od furty... Jednak...
 — No, zobaczymy! Kogo po raz ostatni widzieliście przy panu baronie?
 — Pannę Antoninę, pannę do towarzystwa.
 — Co się z nią stało?
 — Zdaje mi się, że jej łóżko nie było nawet rozebrane. Musiała skorzystać z nieobecności siostry Augusty i wyszła. Nic dziwnego, jest ładna... młoda...
 — Ale którędy wyszła?
 — Drzwiami.
 — Wszak spuściliście zatrzask i zaciągnęli łańcuch!
 — Znacznie później, przed tem musiała wyjść z domu.
 — I zbrodnia nastąpiła po jej wyjściu?
 — Naturalnie.
 Przeszukali dom od dołu do góry, na strychu i w piwnicach, ale zbrodniarz zbiegł. Jak? W jakiej chwili? Czy to on sam, czy jego wspólnik uznał za stosowne wrócić na miejsce zbrodni i zatrzeć wszystko, co mogłoby go zdradzić? Takie pytania zadawały sobie władze śledcze.