Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/66

 — Pan baron.
 — Dobrze, ale w jakiej chwili dzwonił?
 — Po walce... w chwili konania.
 — Niemożliwe, bo znalazł go pan, leżącego na podłodze, bez życia w miejscu, odległem o jakie cztery metry od dzwonka.
 — A więc dzwonił w czasie walki.
 — Niemożliwe, bo dzwonek był prawidłowy, nieprzerywany i trwał siedem, ośm sekund, tak pan mówił. Czy możemy przypuszczać, że napastnik dałby mu czas tak dzwonić?
 — A więc było to przedtem, na chwilę przed napadem...
 — Niemożliwe. Powiedział nam pan, że między sygnałem dzwonka a chwilą, w której pan zszedł do pokoju, upłynęło najwyżej trzy minuty. Gdyby więc baron dzwonił przedtem, to znaczy, że walka, zbrodnia, agonia i ucieczka odbyły się w tej krótkiej przerwie trzech minut. Powtarzam: to niemożliwe.
 — A jednak — rzekł sędzia śledczy — ktoś dzwonił. Jeśli nie baron, to kto?
 — Zbrodniarz.
 — W jakim celu?