Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/75

 — Trzysta pięć tysięcy — powtarzał komisarz. — Raz?... dwa?... Jeszcze czas... Nikt nie daje więcej?... Powtarzam: raz... dwa...
 Herschmann ani drgnął. Ostatnia chwila milczenia. Młotek upadł.
 — Czterysta tysięcy! — zawołał Herschmann, podskakując, jakby uderzenie młotka otrzeźwiło go z odurzenia.
 Zapóźno! Przysądzenie było nieodwołalne. Tłoczono się koło niego. Co się stało? Czemu nie mówił wcześniej?
 Roześmiał się.
 — Co się stało? Słowo daję, nie wiem. Miałem chwilę roztargnienia.
 — Czyż możliwe?
 — Ależ tak, podano mi list.
 — I ten list wystarczył?...
 — Aby mnie zmieszać, tak, w pierwszej chwili.
 Ganimard był tuż. Asystował przy licytacyi pierścienia. Zbliżył się do jednego z woźnych.
 — To wy podaliście list panu Herschmannowi?
 — Tak.
 — Od kogo?