Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/87

 — Ależ doprawdy panie, nie rozumiem tego postępowania. Puść mnie pan...
 — Niema żadnej przyczyny, aby pani wychodziła, a natomiast bardzo wiele, aby pani pozostała.
 — Jednak...
 — Daremnie, nie wyjdzie pani.
 Blada opadła na krzesło i wyjęknęła:
 — Czego pan chce?...
 Ganimard tryumfował. Trzymał w sieci jasnowłosą damę. Opanowując się, wymówił:
 — Przedstawiam pani tego przyjaciela, o którym pani mówiłem. Pragnie kupić klejnoty... nadewszystko dyamenty... — Czy pani postarała się o ten, który mi pani obiecała?
 — Nie... nie... nie wiem... nie przypominam sobie...
 — Ale owszem. Niech pani sobie przypomni... Ktoś ze znajomych pani, miał pani dostarczyć dyament zabarwiony... “coś jakby dyament niebieski” — powiedziałem śmiejąc się, a pani odrzekła: “właśnie, być może, załatwię panu tę sprawę...” Czy pamięta pani?