Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/90

 — Nie.
 Jakgdyby przebiegł prąd elektryczny, którego każdy odczuł wstrząśnienie. Ganimard się zachwiał.
 — Nie? Czy to możliwe?... Poczekajmy, zastanów się pan...
 — Już się zastanowiłem. Pani jest blondynką, jak tamta dama... ale nie jest pani podobna zupełnie.
 — Nie mogę wierzyć... Podobna pomyłka jest niemożliwa... Panie d’Hautrec, czy poznaje pan Antoninę Brehat?
 — Widywałem Antoninę Brehat u mego stryja... To nie jest ona.
 — I pani nie jest też zupełnie panią de Real — potwierdziła hrabina de Crozon.
 Było to nadto. Ganimard stał oszołomiony, bez ruchu, zwiesił głowę, oczyma unikał obecnych. Ze wszystkich jego obmyślań nie pozostawało już nic. Gmach runął.
 Pan Dudouis powstał.
 — Pani nam zechce wybaczyć, nastąpiła tu nieszczęsna pomyłka, którą racz pani darować. Ale nie rozumiem tylko jednego — tego pani pomieszania... pani dziwnego obejścia, odkąd się pani tu znalazła?...