Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/115

111

 Kiedy w minutę później Maks Lamar wszedł do sklepiku, zastał szewca, klepiącego podeszwę miarowemi uderzeniami młotka.
 — Ach, pan doktor Lamar! No, doprawdy, mogę powiedzieć, że się bardzo cieszę, widząc pana! — uradował się Sam.
 — Dzieńdobry, Samie, — rzekł serdecznie doktor. — Jakże idzie warsztat? Jak zdrowie?
 — Dzięki panu i poza moim przeklętym reumatyzmem, zdrowie nie jest złe, panie doktorze! A dzięki tej dobrej panience, która mi dała za co urządzić się, mogę żyć spokojnie. Naturalnie, pracując, jak należy... Ale to bardzo grzecznie ze strony pana doktora, że wstąpił mnie odwiedzić.
 — Och, Samie, nie dziękujcie mi, bo jeżeli dziś przyszedłem do was, to dlatego, że spodziewam się od was jednej przysługi.
 — Odemnie? Ach, jeżeli to możliwe, to cieszyłbym się bardzo.
 — Więc słuchajcie. Znaliście Dżima Bardena? Byliście z nim w bliskich stosunkach przez szereg lat?
 — No, tak, o he można być w bliskich stosunkach z człowiekiem tak dzikim, jak on.
 — Otóż, Samie, to słynne Czerwone koło, występujące na ręce Dżima Bardena podczas jego ataków, nie zniknęło z nim razem...
 Sam uczynił ruch zdziwienia.
 — Co też pan doktor mimówi?
 — Tak, mówię prawdę. Od śmierci Dżima Bardena Koło Czerwone widziano kilka razy. I ja widziałem je sam.
 — Na czyjej ręce?
 — Na ręce kobiety, której nie znam i której nie mogłem dogonić.