Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/120

116

 Ta młoda kobieta wyglądała na lat dwadzieścia siedem — ośm. Była wzrostu średniego, smukła i ładnie zbudowana. Rysy miała regularne, cerę matową i czarne włosy i mogłaby uchodzić za piękną, gdyby nie dziwny, odpychający prawie wyraz bezczelnej zuchwałości w oczach przenikliwych i zimnych.
 Weszła w podwórze, potem w wąską uliczkę i za chwilę, znalazła się w alkowie z telefonem, gdzie przyłożyła ucho do drzwi, oddzielających ją od sklepiku. Pewna, że Smiling jest sam, zapukała trzykrotnie. Smiling wyszedł do niej natychmiast.
 — Dzień dobry, Klara, to się nazywa być punktualną, — rzekł do niej.
 — Nie myślałeś chyba, że będę się bawić po drodze, — roześmiała się kobieta. — Więc jest coś ważnego?
 — Zawsze ta sama! Zawsze gotowa do pracy! Słuchajże dobrze, oto sprawa: dziś wieczorem w Grand-Hotelu w Surfton odbywa się bal. Gala śmietanka, wszystko, co najbardziej eleganckie... Widzisz już stąd, jaka biżuterja... Więc, kobieto, masz się tam udać i liczę na ciebie, że zajmiesz się trochę...
 Mrugnął znacząco.
 — Zgoda, — rzekła Klara. — Jeżeli uważasz, że można obecnie to zaryzykować...
 — Czekajno... Czy słyszałaś coś o Czerwonem Kole?
 — Stygmacie starego Bardena?
 — Otóż, mówią, że Czerwone Koło istnieje dalej, mimo śmierci Dżima. Tak, już kilka osób to widziało.
 — Więc co?
 Więc udasz się do Surfton, ale oto, co zrobisz po skończeniu twego zadania.
 Sam ze skrzynki wyjął kupione pudełko z farbą, flaszeczkę i gąbkę.