Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/146

142

 — Mnie? Czy pan zwarjował?
 — Ale już ręka stalowa ścisnęła jej dłoń.
 — Bez hałasu! Bez oporu! Proszę za mną!
 Kajdanki z cienko plecionej stali zabłysły mu w ręku.
 Czując, że opór na nic się nie przyda, Klara ukryła swą wściekłość i rzekła:
 — Więc dobrze! Niech tak będzie! Idę z panem aby uniknąć skandalu. Ale radzę strzedz się! Pan popełnia tu czyn arbitralny.
 — O, przeproszę panią na wszelkie możliwe sposoby, o ile nie będę miał słuszności, — rzekł człowiek, idąc tuż obok Klary, która pozwoliła się prowadzić bez dalszych protestów.
 Posterunek policyjny znajdował się opodal. Zanim tam weszli, Klara gwałtownym ruchem spróbowała wyrwać się i uciec.
 Doktor złapał ją za spodnicę i przez drzwi otwarte wepchnął ją do wnętrza lokalu, mówiąc:
 — Kiedy ma się czyste sumienie, to się nie powinno uciekać!
 I wchodząc za nią, zawołał:
 — Przodownik!
 Zawołany przybiegł natychmiast, a poznając gościa, skłonił się nisko:
 — O, pan doktor Lamar! Czem możemy panu doktorowi być pomocni?
 Doktor rzekł, wskazując na Klarę:
 — Przyprowadzam zwierzynę dużo wartą. Proszę ją dokładnie zrewidować! A ja tymczasem pójdę do dyrektora waszego i przyprowadzę go tutaj.
 Klara rzuciła się na podłogę, udając okropny atak nerwowy, widząc jednakże, że wszystkie jej grymasy nie odno-