Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/148

144

 Randolf Allen miał jeszcze poważne wątpliwości.
 — Cóżby za interes mogła mieć ta kobieta w robieniu sobie czerwonego koła?
 Maks Lamar zniecierpliwił się lekko.
 — Co za interes? Ale chodziło jej o odwrócenie podejrzeń. Zresztą zobaczymy to zaraz. Chodźmy na posterunek policyjny.
 Na posterunku przodownik spotkał ich temi słowy:
 — Nic, absolutnie nic! Pani Jomby nie znalazła u niej, ani jednego klejnotu.
 — A gdzie jest ta kobieta? — spytał doktor.
 — Ubiera się jeszcze.
 — Czy wypytywaliście się już?
 — Trochę. Nazywa się Klara Skinner, mieszka przy Quineystreet 301.
 — To wiem. Jak się skończy ubierać, pójdziemy z nią do jej mieszkania.
 Właśnie w tej chwili ukazała się Klara z nieodstępną panią Jomby.
 — W drogę! — zakomenderował Maks Lamar.
 — Dokądże pan znowu mnie prowadzi? — zapytała Klara wyniosłym tonem.
 — Taka mała formalność! Chcemy, jako dżentlemeni złożyć pani wizytę.
 Randolf Allen i Maks Lamar szli naprzód; dwóch policjantów kroczyło po obu stronach Klary i mała ta gromadka skierowała się do mieszkania podejrzanej.
 Klarę Skinner zawiodła nadzieja, że cała rzecz skończy się już na posterunku. A przytem niepokoiła się bardzo o los swych drogocennych trzewików. Jeżeli badanie w domu wypadnie dobrze, czego była pewną, to postanowiła sobie pójść