Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/15

11

 Robiłeś wszystko co mogłeś, aby tak cbyło... Chciałem mieć syna... prawdziwego syna... Człowieka pracującego, żyjącego z uczciwego rzemiosła... A ty...
 Nie puszczał ram Boba, ściskając je ręką brutalną.
 — A co ty robisz obecnie? Jeszcze przed sześciu miesiącami, gdy byłem na wolności, znalazłem ci miejsce porządne... Co? Co mówisz? Wypędzono ciebie? A więc? Z czego żyjesz teraz? U kogo pracujesz? Bo chyba pracujesz, mam nadzieję?
 — Tak jest, pracuję, — mruknął Bob.
 — U kogo? Odpowiadaj?...
 — U... u Sama Smillinga.
 Dżim skoczył.
 — U Sama Smillinga! U tego szewca przeklętego!... Ach, tego to już zawiele!
 — Ależ to przecie jeden z twych przyjaciół! — zaryzykował Bob.
 — Milcz! To bandyta!... Prawdziwy bandyta... O, tak, on wie, co robi...
 — Ależ, ojcze, zapewniam cię, on zajmuje się mną, daje mi dobre rady.
 — Nie gadaj! Sam Smilling! O, znam dobrze jego rady... Ahaha! więc ty „pracujesz“ u niego! Więc teraz rozumiem już... Przyznaj się: to on posyła tu ciebie? Dżim drżał cały ze złości. Powstrzymał się jednak, by nie przerażać swego syna i otrzymać od niego zupełne wyznanie.
 — No więc tak, — mruknął Bob, — to on mnie przysyła tutaj.. Zresztą nic nie mam do ukrywania... Przeciwnie... To w celu dobrego uczynku, — dokończył z emfazą.
 — Dobrego uczynku? — powtórzył Dżim zaciskając pięści. — A zresztą, opowiedz... zobaczymy potem.