Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/158

154

 Nagle hałas ucichł.
 — Najwyższy czas zmykać, — pomyślał.
 Powoli i ostrożnie uchylił ukryte drzwi od magazynu.
 — Tędy będę mógł uciec, ponieważ oni wszyscy są teraz z drugiej strony domu.
 Był już najwyższy czas.
 W chwili bowiem, gdy Sam wracał do swego warsztatu, drzwi w głębi rozleciały się gwałtownie i Maks Lamar w otoczeniu dwóch policjantów ukazał się w otworze.
 Nie pozostawiając Samowi czasu do zamknięcia za sobą drzwi ukrytych, rzucił się na niego.
 Rozpoczął się pościg fantastyczny.
 Szewc chociaż dobrej tuszy i starszy od doktora, zachował siłę i zręczność nadzwyczajną. Jak jeleń uciekał przed pogonią.
 Maks Lamar również nie był człowiekiem, poddającym się łatwo zmęczeniu. Wygimnastykowany idealnie, świetny sportowiec, biegł rytmicznie coraz prędzej, tak że przestrzeń między nim a uciekającym stale się zmniejszała.
 Natomiast obydwaj policjanci pozostali daleko w tyle.
 Sam Smiling biegł prosto w kierunku dworca towarowego, oddalonego o niecałą milę angielską.
 Lamar przybliżał się zwolna lecz stale.
 Nagle Smiling, który znalazł się już na linii toru kolejowego, skręcił gwałtownie na lewo i zniknął poza domkiem dróżnika.
 Maks Lamar zdezorjentowany zatrzymał się chwilę.
 To chwilowe wahanie sprawiło, że „spudłował“ zwierzynę. W tejże bowiem minucie ukazał się na zakręcie długi wąż pociągu ciężarowego. Sam Smiling zrozumiał natychmiast niespodziewaną pomoc, wybiegł z kryjówki koło domku dróżnika, wskoczył na stopień wagonu z bydłem, odsu-