Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/159

155

nął znanym sobie bandyckim sposobem rygiel drzwi i znikł w wozie.
 W oddaleniu dwudziestu pięciu kroków zziajany Maks Lamar rzucił straszliwe przekleństwo, gdyż szybkość pociągu stawała się coraz większa i niemożliwem już było dogonić.
 Wobec tego doktor pospieszył na dworzec, połączył się telefonicznie z dyrektorem Randolfem Allenem, prosząc go o przysłanie natychmiastowe najszybszego auta policyjnego z doskonałym szoferem i dobrym policjantem.
 W pięć minut potem samochód wyścigowy, prowadzony przez najlepszego mechanika policji, zajechał na naznaczony miejsce spotkania.
 Maks wskoczył do wozu.
 — Proszę jechać drogą do Surfton, polecił szoferowi. I prędko! Mamy tam być przed przybyciem pociągu towarowego, który nas już wyprzedził o dziesięć minut. A, to pan, panie Smithson? — dodał, zwracając się do przybyłego inspektora policyjnego.
 — Tak jest, panie doktorze.
 — To dobrze.
 Samochód gonił iście wyścigowym tempem, zyskując wciąż na czasie i pożerając przestrzeń.
 — Przyjedziemy na czas, — oświadczył Lamar.
 Ale znów znalazła się przeszkoda — głupia, codzienna, najzwyklejsza przeszkoda. Droga szła przez tor kolejowy, w odległości około mili od dworca w Surfton.
 Samochód stanął przed zamkniętą rampą...
 Maks Lamar wściekły zawołał dróżnika.
 — Otworzyć! Otworzyć! Rozkaz!
 Ale dróżnik nie zdawał się nawet słyszeć rozkazu. Jego twarz, zastygła w nieruchomym uporze, wyrażała niezłom-