Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/174

170

usiłowania jej są daremne, obeszła szałas dookoła i znalazła okno bardzo niskie, nawpół otwarte.
 Nie namyślając się, przelazła przez otwór do małej izdebki, której jedynem umeblowaniem był tapczan i kulawy stół ze stojącą na nim kuchenną lampką naftową.
 Nie było tu nikogo. Otworzyła małe drzwiczki do ciemnej nory. Ludzka postać stanęła przed nią. Poznała w niej Gordona.
 — Panie Gordon, — zawołała rozpaczliwie, — policja szuka pana, jest stąd o dwa kroki!
 Na twarzy Gordona odmalowało się przerażenie.
 — Proszę uciekać! Przyszłam tu z polecenia tego pana, któremu pan wczoraj uratował życie! — mówiła Flora spiesznie. — Proszę nie tracić czasu. Przez okno! Prędzej! Proszę uciekać w skały! A ja tymczasem zatrzymam tu policję!
 Flora schwyciła Gordona za rękaw i ciągnęła go do okna.
 — W imieniu prawa! Otworzyć!
 Gordon nie wahał się dłużej. Ucałował rękę Flory, wyskoczył przez okno i umknął za załomy skał.
 Uderzenia do drzwi stawały się coraz silniejsze, aż wyważono je bez wielkiego trudu.
 Flora wzięła pudełko zapałek znajdujące się na stole i zapaliła lampę.
 W tejże chwili pękły drzwi i policjanci wzeszli do izby. Ale na progu zatrzymali się zdumieni.
 Przed nimi, przez uchylone drzwiczki od drugiej izby, ukazała się biała ręka kobieca.
 Ręka ta trzymała zapaloną lampę, dymiącą w sposób przerżający.
 I głos kobiecy wołał: