Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/181

177

 — Proszę cię, Floro, nie odchodź z tym człowiekiem. Wzbudza on we mnie wstręt...
 Ale Flora nagle się zdecydowała:
 — Niech mama mi pozwoli... Niema w tem nic strasznego... Owszem, lepiej będzie, gdy pomówię z nim... Proszę ze mną, — rzekła, zwracając się do Sama.
 A gdy odeszli o parę kroków:
 — Słuchajcie, — powiedziała surowo, — powinnabym was kazać natychmiast zaaresztować!...
 Sam Smiling zaśmiał się drwiąco:
 — Oho! Jak to prędko się zmienia, moje piękne dziecko! Mnie aresztować?
 — Tak. Wiem już wszystko o was.
 — No, to możesz mnie wsypać. Ale oświadczam ci, że jeżeli dojdzie do aresztowania, to nietylko mnie!
 — A kogo jeszcze?
 — Kogo? A no, Florę Travis, poprostu!
 — Coo?
 — Noo, ja nic nie mówię. Tylko ja już od dwóch dni prawie nic nie jadłem... Więc pomyślałem sobie, że córka Czerwonego Koła — rozumie mnie pani wszak dobrze? — że córka Czerwonego Koła zechce nakarmić tego zacnego Sama Smilinga i zaopiekuje się nim... Ale co pani jest?
 Flora uczuła, że świat wokoło niej wiruje w jakimś szalonym pędzie. Szalone przerażenie opanowało ją i ledwie zdołała wyjąkać:
 — Co znaczą te słowa?... te pogróżki?
 — To nie pogróżki. Ja przedstawiam jasno sytuację.
 — Nie rozumiem...
 Sam Smiling zaśmiał się ohydnie.
 — Czy mam wytłómaczyć to szczegółowo?
 I brutalnie chwytając rękę Flory, rzekł: