Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/182

178

 — Popatrz, kochanko!
 Czerwone koło zbladło już nieco, ale ślady jego byty tak widoczne, że Flora zrozumiała jasno beznadziejność przeczenia.
 — Proszę mnie puścić! Czego chcecie? Pieniędzy?
 — Najpierw jeść! Jeść! A potem ukryj mnie! odpowiedział bandyta.
 Flora wyprostowała się z godnością.
 — To ostatnie nigdy! Ukryć takiego zbója! Nigdy!
 Dobrze, więc zginie pani ze mną!
 — Eee! Nikt nie będzie wierzył bandycie!
 — Tak, zapewne, że z początku mnie nie uwierzą. Alą policja lubi być ciekawą!... Lubi obserwować... A pani nie będzie mogła jej zabronić tego.
 Flora z rozpaczą załamała ręce.
 — No, no, proszę pani! Nie trzeba tak zaraz rozpaczać, — mówił Sam tonem drwiącym i protekcyjnym. — Ratując mnie, ratuje pani siebie. Proszę mnie ukryć. A na pewno nikt pani o to nie posądzi.
 Flora pojęła, że opór staje się bezskutecznym.
 — Dobrze! — rzekła z wysiłkiem. — Proszę tu pozostać do nocy. Potem pójdziecie do garażu, tam znajdziecie wszystko do jedzenia i naradzimy się, co czynić dalej.
 Sam Smiling skłonił się z przesadnym szacunkiem 1 skrył się w krzaki. Flora zaś wróciła do matki i towarzyszki.
 — Dziecko drogie, tak zbladłaś? Co ci jest? Co ci powiedział ten człowiek? — spytała przerażona pani Travis.
 — Nic, mamo droga. Ten biedak nie jadł już od dwóch dni.
 Pani Travis zadowoliła się tem tłómaczeniem.
 Mary milczała, czując, że coś niezwykłego się stało.
 — Dowiem się w domu, pomyślała.