Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/205

201

żyła na miejscu widocznem na biurku, na drugim napisała parę zdań czerwonym ołówkiem i zawiesiła na kasie ogniotrwałej. Po załatwieniu tych czynności wróciła do sieni, uczesała się przed lustrem, z zadowoleniem stwierdziła, że z ręki znikł zupełnie znak Czerwonego Koła i najspokojniej w świecie usiadła na ławce.
 Za parę minut wrócili obaj mężczyźni.
 Maks Lamar podał Florze torebkę, którą znalazł w kącie kurytarza, gdy wracał z nieudałego pościgu.
 — Proszę sprawdzić, czy nic nie brakuje, — powiedział. — Widocznie bandyta, uciekając, rzucił to po drodze. Ale nie spotkaliśmy nikogo podejrzanego.
 Flora pożegnała się, udając wielkie zmęczenie.
 — Przepraszam pana najmocniej, panie Farwell, że byłam niechcący powodem takiego zamieszania! Pożegnam już panów. Wrażenie to złamało mnie i lepiej, bym zaraz wróciła do domu.
 Lamar odprowadził pannę Travis do drzwi, a po powrocie do biura zastał Farwella, chodzącego dużemi krokami po pokoju.
 — Jednakże cała ta historja jest bardzo dziwna, — zaczął, gdy wtem wzrok jego padł na koło, położone przez Florę na biurku.
 — A to co takiego? — zawołał.
 Lamar wziął papier, oglądając go z największem zdumieniem.
 Nagle Silas krzyknął rozpaczliwie:
 — Kwit? gdzie jest kwit Gordona?
 Napróżno przerzucał papiery — kwitu nie było.
 — Może włożyłem dokument do kasy?
 Czekała go jednak nowa niespodzianka: białe koło!