Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/210

206

stanika paczki banknotów i przeliczyła je. Było tam 75.000 dolarów.
 — Pozostaje mi jeszcze oddać robotnikom Kooperatywy Farwell to, co się im słusznie należy.
 Ktoś leciutko zapukał do drzwi.
 Flora wrzuciła pieniądze do szufladki biurka i otworzyła drzwi. Była to Mary.
 — Dziecino moja, — szepnęła, — jesteśmy w niebezpieczeństwie wielkiem. Sam Smiling znajduje się tu.
 — Tu, jakim sposobem? — spytała Flora.
 Mary opowiedziała jak mogła przygodę z kufrem, oddanym pod opiekę Yamy.
 — Steroryzował nas oboje, moje dziecko. Ukryłam go narazie na poddaszu.
 Flora zbladła, ale opanowała się szybko. Zagrały w niej znów instynkty wojownicze.
 — Muszę z nim skończyć, — rzekła odważnie. — Mary, zaprowadź mnie do jego kryjówki.
 Obie kobiety weszły po schodach, wiodących na strychy. Słysząc kroki, Sam Smiling wyszedł ze swego kąta i stanął przed panną Travis.
 Co się tu dzieje, — rzekła Flora spokojnie. — Słyszę, ze pan nie chce zachowywać się rozsądnie?
 — Ależ owszem, owszem, — odpowiedział bandyta szyderczo. Jestem tak rozsądny jak pani. Bo sądzę, że porozumieliśmy się...
 — Co do czego?.
 — No, do tego: pani mi daje wikt, mieszkanie i chroni mnie przed ręką sprawiedliwości, co jest najważniejsze. A zato ja zgadzam się nie zdradzać nigdy wiadomej pani tajemnicy.
 — I pan myśli, te uwierzę panu?