Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/211

207

 Bandyta wzruszył ramionami:
 — Nie zaczynajmy znowu, dobrze? Uwierzą mi, mając takie dowody...
 I rzucając się kocim ruchem na Florę, chwycił jej rękę, gdzie rozgorzał płomienny znak.
 Flora cofnęła się.
 — Na jaką sumę ocenia pan swoje milczenie?
 — Pieniądze! Pieniądze! — wykrzyknął ze złością. Tego mi nie potrzeba! To potem! Narazie żądam jedynie bezpieczeństwa. Proszę się o nie troszczyć, bo inaczej biada!
 Flora trzęsła się z oburzenia.
 — Nędzniku! — zawołała. Możesz sobie gadać, co ci się podoba!
 I razem z Mary oddaliła się, starając się opanować wzburzenie.
 Nocy tej biedna dziewczyna spała niewiele i źle. Myśl, że bandyta znajdował się pod tym samym dachem była dla niej nieznośna. Wyobrażała sobie przerażenie pani Travis gdyby jej oczom ukazał się Smilling.
 Z brzaskiem dnia rozpruszyły się i nocne zmory, zalegające duszę Flory. Wstała, oświeżyła się zimnym tuszem i kąpielą, a umysł jej znowu zaczął pracować jasno i trzeźwo.
 — Muszę, postanowiła, udać się dziś rano do Kooperatywy Farwell, by oddać pracownikom firmy pieniądze, skradzione im przez Silasa!
 Zadzwoniła na Mary.
 — Kochana Mary, — rzekła do swej towarzyszki, — każ natychmiast osiodłać Trilby. A potem przyjdź, pomożesz mi ubrać się w kostjum do konnej jazdy.
 Mary błagalnie złożyła ręce.
 — Drogie dziecko! Co ty znowu zamierzasz uczynić?
 Flora uśmiechnęła się tajemniczo.