Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/248

244

 Flora słuchała uważnie i potwierdziła:
 — Wierzę ci.
 — Wierzysz mi, Floro... i chcesz?
 Powtórzyła z wzrastającym zapałem:
 — Tak! ja chcę! Chcę! Chcę!
 — W takim razie pozwól siebie przekonywać, pomagać sobie i pielęgnować. W przeciągu sześciu miesięcy obiecuję ci, że zniknie zupełnie wpływ dziedziczności. Ale dlatego musisz być wolna — więc trzeba uciekać.
 Ale Flora, potrząsając główką, zawołała:
 — Nie! Nie wyjadę! Czuję, że nie mam prawa uciekać przed sprawiedliwością!
 Maks Lamar milczał chwilę. Potem zbliżył się do Flory i ujął ją za rękę:
 — Nie obawiasz się niczego?
 — Niczego. Wszystko mi jest takie obojętne! Chcę tylko wyzdrowieć. Ta, która stanie przed sądem, będzie już inną, nową kobietą.
 — Więc nie chcesz uciekać?
 — Nie ucieknę.
 Popatrzył na nią z wielką tkliwością, a oczy mu zaszły łzami.
 — Jesteś naprawdę podziwienia godną, droga Floro! — rzekł z przekonaniem.
 Uśmiechnęła się do niego:
 — To co czynię, jest takie proste, takie bardzo łatwe; przecie kocham cię!