Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/63

59

kasjer Smith zamknął się, by skończyć jakieś niecierpiące zwłoki sprawozdanie kasowe.
 Jarvis w kilku słowach objaśnił mu, co się dzieje i obydwaj wrócili biegnąc do gabinetu, gdzie zebrali się teraz wszyscy urzędnicy.
 Grant poprzez drzwi opancerzone nie przestawał krzyczeć słów uspakających.
 Odpowiadały mu słabnące wciąż krzyki spazmatyczne.
 Kasjer pospiesznie nastawił wskazówki i słowa i pokręcił kluczem. Ciężkie podwoje otworzyły się.
 Był już czas najwyższy. Bauman, nawpół uduszony, wyszedł chwiejąc się na nogach i wpadł na swoje biurko. Omdlewał prawie.
 Ale przychodząc do siebie, wpadł w niepohamowaną złość.
 — Co to jest? — wołał przerywanym głosem. — Co się tu dzieje? Kto wszedł tutaj? Kto zamknął te drzwi... wiedząc, że ja jestem wewnątrz?... Bo wiedziano o tem tutaj... jestem tego pewny.
 To mówiąc, spoglądnął na swych podwładnych wzrokiem, pełnym gróźb.
 Odpowiedział mu chór protestów.
 — Nikt nie wszedł do pana, panie szefie przed wołaniem o pomoc, — stwierdził spokojnie kasjer.
 Ryk, wychodzący z piersi Baumana, przerwał mu dalsze tłómaczenia.
 — Teka! Teka z pokwitowaniami! Była tu! Gdzież jest teraz?
 I tragicznym ruchem wskazywał na puste biurko.
 Zdumieni urzędnicy spoglądali po sobie, nic nie rozumiejąc.