Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/67

63

 — Czy pamiętasz Koło Czerwone? — rzekł Lamar.
 — Owszem, — odpowiedzą! Allen swym zwykłym tonem lodowatym. — Ale przecie to sprawa skończona od chwili śmierci Dżima Bardena i jego syna.
 — Nie, to nie jest sprawa skończona. Zaczyna się na nowo. Koło Czerwone przeżyło Bardena i jego syna. A raczej ta niebezpieczna rodzina ma innych potomków, niż ci, których znaliśmy.
 — Czy jesteś pewien tego? — zapytał Allen, któremu najwyższem wysiłkiem woli udało się nie okazać zdziwienia.
 — Najzupełniej pewny.
 — Ależ Dżim Barden nie miał innych dzieci poza tym młodym kandydatem na szubienice, noszącym imię Boba?
 — Nie wiem. Twierdze jedynie, że Koło Czerwone istnieje na ręce młodej kobiety. Oto co zaszło...
 Maks Lamar opowiedział dyrektorowi policji bardzo drobiazgowo to, co zaszło przed kilku minutami i podał mu bilet wizytowy, na którym nakreślił:
 Auto Nr. 126694, Czerwone Koło.
 Randolf Allen popatrzył na bilet, odczytał notatkę, potem zadzwonił.
 — Proszę mi przynieść natychmiast księgę numerów samochodów, — rozkazał służącemu.
 — Zobaczymy zaraz, czego się mamy trzymać, przynajmniej dowiemy się wszystkiego, co się tyczy właściciela samochodu.
 Raptowny hałas w przedpokoju przerwał rozmowę.
 — Wejdę, kiedy powiadam wam! — skrzypiał jakiś głos złośliwie.
 — Jestem pan Karol Bauman!
 Drzwi otworzyły się gwałtownie i Bauman wpadł do pokoju.