Strona:Leblanc - Czerwone koło.djvu/70

66

dlaczego nie śmiał zabronić jej wejść do gabinetu swego pana.
 — Czy jesteście pewni, że ona nie wyszła przed powrotem pana Baumana?
 — Jestem tego zupełnie pewny, proszę łaski pana, bo nie ruszyłem się ani na krok z poczekalni.
 — Czy teka skradziona zawierała pokwitowania, podpisane przez wierzycieli z klasy biednej? — spytał Allen lichwiarza.
 I Bauman zarumienił się nieznacznie. O tej stronie swoich interesów nie lubił opowiadać nikomu.
 — Tak jest, — przyznał się z trudnością.
 — Przejdźmy teraz do kradzieży automobilu. Co panu wiadomo w tej sprawie?
 — Nic, zupełnie nic. Wyszedłem z banku, by wsiąść do mego samochodu i przyjechać tutaj. Tymczasem samochód zniknął, razem z moim szoferem.
 — Który jest numer samochodu pana?
 — Numer 126694.
 — Co pan powiada? — krzyknął Maks Lamar zrywając się z krzesła.
 — Mówię numer mego samochodu: 126694.
 — Ależ jest to numer, który ja zanotowałem. To samochód, w którym ujrzałem rękę, naznaczoną Czerwonem Kołem, — szepnął Lamar Allenowi. — Jest to limuzyna z pudłem popielatym i karoserją, malowaną na kolor ciemno-zielony, nieprawdaż panie Bauman? — zapytał już głośno.
 — Tak jest, to się zgadza.
 — Proszę, niech pan sam sprawdzi numer, — rzekł szef policji, podając lichwiarzowi bilet, na którym Lamar zapisał swoją notatkę.