Strona:Leblanc - Posłannictwo z planety Wenus.djvu/25

 Przez kilka minut czekałem jeszcze na ponowne połączenie. Napróżno. Postanowiłem więc wyjść z domu. Znalazłem się już w bramie, kiedy mnie spiesznie odwołano na górę. Ktoś znowu wzywał mnie do telefonu.
 — Któżby to mógł być? — pomyślałem — z pewnością on znowu…
 I ująwszy słuchawkę spytałem:
 — Hallo. To pan Prevotelle?
 W odpowiedzi posłyszałem moje imię, wymówione głosem kobiecym, słabym, jakby mdlejącym:
 — Wiktorynie… Wiktorynie…
 — Hallo! — wyrwał mi się z piersi, drżący wzruszeniem okrzyk. Nie dowierzałem jeszcze własnemu słuchowi. — Tak, to ja Wiktoryn Beaugrand!… Kto mówi?…
 Zaczęły padać urywane słowa:
 — Na pomoc Wiktorynie… ratuj… mojemu ojcu śmierć grozi… Na pomoc… Błękitna oberża… Bougival…
 Nie było już wątpliwości! To głos Beranżery!
 — Beranżera… — wyszeptałem — wzywa mnie… prosi o ratunek…
 Nie namyślając się dłużej pobiegłem pędem na dworzec kolei i wsiadłem do pociągu, jadącego do Saint-Cloud. Kiedy przybyłem do Bougival — padał ulewny deszcz. Zmoczony do nitki, brnąc po kostki w błocie, błąkałem się w ciemnościach… Wreszcie znalazłem się u wrót Błękitnej Oberży, która była już zamknięta. Ale mały chłopak, drzemiący na schodkach ganku, obudził się i zapytał, czy to ja jestem Wiktoryn Beaugrand?
 — Tak jest — odparłem.
 Wówczas chłopiec oznajmił mi, że panna Beranżera kazała mu czekać tutaj na mnie.
 — Mam pana zaprowadzić natychmiast do niej…
 W milczeniu postępowałem w ślad za moim małym przewodnikiem poprzez puste małomiejskie ulice, w nocnej pogrążone ciszy, aż do bulwarów nad Sekwaną. Deszcz przestał padać,