Strona:Leblanc - Posłannictwo z planety Wenus.djvu/68

czy bo twarz tego człowieka szczera i sympatyczna budziła we mnie zaufanie.
 — Chodziło tutaj o Beranżerę Massignac? Ona znajduje się pod tym dachem nieprawdaż?
 Hrabia de Roncherolles zaczerwienił się zlekka i popatrzył na mnie uważnie. Chwyciłem go za rękę.
 — Panie! błagam pana!… Sytuacya jest groźna… Beranżerę ściga niebezpieczny łotr…
 — Któż to taki?
 — Velmot!
 — Velmot?
 Hrabia, odrzucając maskę obojętności, rzekł:
 — Velmot! Velmot! ten wróg, przed którym biedna dziewczyna taką uczuwa trwogę!… Tak, to człowiek zdolny do najgorszych rzeczy!… Na szczęście nie ma pojęcia, gdzie się Beranżera ukrywa.
 — Od wczoraj niestety wie już!..
 — W każdym razie trzeba mu czasu na obmyślenie jakiegoś sposobu działania!…
 — Dzisiaj rano, wieśniacy widzieli go krążącego niedaleko stąd…
 Pokrótce wtajemniczyłem go we wszystko. Hrabia, zaniepokojony do najwyższego stopnia, pociągnął mnie w głąb domu. Udaliśmy się wprost do pokoju Beranżery. Pokój był pusty. Hrabia nie zdawał się być tym wcale zdziwiony:
 — Ona często wychodzi tak wcześnie…
 — Może jest gdzieś w samym domu?
 — Przy mojej żonie? Nie! moja żona jest trochę cierpiąca i nie wstała jeszcze…
 — A zatem?
 — Zatem przypuszczam, że udała się na swoją zwykłą przechadzkę do ruin starego zamku… Beranżera lubi bardzo to miejsce — górujące nad całą okolicą.
 — Czy to daleko?
 — Nie. Na końcu parku.
 Park był dość rozległy i trzeba nam dobrych kilka minut czasu, aby się dostać na polankę, gdzie stała kamienna ławeczka.
 — O! widzi pan — rzekł hrabia — Beranżera