Strona:Leblanc - Posłannictwo z planety Wenus.djvu/71

 Beranżera przyzwała mnie ku sobie:
 — On nie żyje… nieprawdaż?…
 Intuicyjnie odczułem, że nie powinienem jej wyznać całej prawdy, więc rzekłem tylko:
 — Nie wiem… nie znaleźliśmy go… widocznie zdołał umknąć…
 Odpowiedź moja widocznie przyniosła jej ulgę… Biedactwo nie chciało mieć na swem sumieniu śmierci — nawet zbrodniarza!…
 — W każdym razie jest ranny… Trafiłam go napewno…
 — Odpocznij kochanie moje, i nie kłopocz się już o nic…
 Posłusznie pochyliła głowę na moje ramię… Była tak wyczerpana, że po minucie już zasnęła.
 W godzinę później Beranżera, leżąc na swem łóżku, blada jeszcze bardzo, lecz uśmiechnięta — podawała mi dłoń, którą okrywałem pocałunkami. Byliśmy sami — żaden wróg już nam nie zagrażał, żadne widmo ponure nie czaiło się wśród ciemności. Nie było już nikogo, kto by mógł zniszczyć nasze szczęście.
 — Zły sen prześniony… — wyrzekłem — niema już przeszkód pomiędzy nami!… Nie zechcesz przecie uciekać odemnie, najdroższa?…
 Spoglądałem na nią z głębokiem wzruszeniem nie wolnem od niepokoju. Moja droga dziewczyna stanowiła dla mnie jeszcze mimo wszystko tajemniczą zagadkę… Duszy jej nie mogłem przeniknąć i zrozumieć… Powiedziałem jej otwarcie. Teraz z kolei Beranżera popatrzyła na mnie swemi pięknemi oczyma, pełnemi smutku, szepnęła cicho:
 — Tajemnica? zagadka?… Nie. Jeden tylko jest sekret…
 — Możesz mi go powierzyć, Beranżero…
 — Kocham cię…
 — Zadrżałem z nadmiaru szczęścia.
 — Kochasz mnie… kochasz… Czemuś tego nie powiedziała wcześniej?… Iluż nieszczęść mo-