Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/101

 — Tam.
 Szymon popędził znów na dół, okrążył kadłub statku i w towarzystwie Dżima i Antonia dostał się do łodzi ratunkowej, siłą kataklizmu oderwanej od boku Reine-Mary i rzuconej na piasek w odległości dwudziestu metrów. Tam odbyła się walka. Widać było jeszcze ślady. W miękkim piasku leżał wciśnięty do połowy trup jednego z tych, których Dżim nazyw ał djabłami...
 Cichy jęk rozległ się z drugiej strony łodzi. Szymon i Indjanin pospieszyli w tę stronę i zobaczyli człowieka skulonego, z czołem przewiązanem chustką, czerwoną od krwi.
 — Ach! Rolleston! zawołał Szymon zatrzymując się zmieszany... Edward Rolleston!
 Rolleston! człowiek, którego wszystko oskarżało! Który zrekrutował bandę opryszków w Hastings by obrabować okręt i ukraść minjaturę! Rolleston, zabójca wuja Dolores, zabójca Williama i Charliego! Rolleston, prześladujący Izabellę.
 Szymon wahał się jednakże, wzruszony widokiem rannego przyjaciela swego. Obawiając się gniewu i zemsty Indjanina, schwycił go za ramię:
 — Czekaj pan! Czy pan jest pewny, że to on...
 Przez przeciąg kilku sekund żaden z nich nie ruszył się. Szymon myślał, że obecność Rollestona na miejscu walki stanowi dowód niezbity świadczący o jego winie. Lecz Antonio rzekł:
 — To nie jest ten, którego spotkałem w kurytarzu w hotelu.
 — Ach, westchnął Szymon z ulgą. Mimo wszystkich pozorów nie mogłem uwierzyć...
 I rzucając się na pomoc przyjacielowi, zawołał serdecznie:
 — Co? jesteś ranny? Myślę, że to nic groźnego, kochany Edwardzie!
 Anglik szeptał z trudem:
 — To ty, Szymonie? Nie widzę dobrze... Oczy moje są jakby za mgłą.