Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/102

 — Boli cię?
 — Ma się rozumieć, że boli! Bardzo nawet. Kula widocznie uderzyła w czaszkę, potem ześlizgnęła się i konam tu od rana tak... Ale wyjdę z tego...
 — A Izabella gdzie jest? brzmiało trwężne pytanie Szymona.
 — Nie wiem... nie wiem nic... z trudem jąkał Edward. Nic... nie... nie wiem...
 — Ale jakże się tu znalazłeś?
 — Byłem z lordem Bakefield i Izabellą,
 — Aa... więc to ty im towarzyszyłeś?
 — Tak. Noc spędziliśmy na „Reine-Mary”... a dziś rano zaatakowano nas tutaj... tak... napadła na nas banda opryszków... Wycofywaliśmy się, kiedy mnie raniono i upadłem. Lord Bakefield i Izabella cofali się w kierunku okrętu, gdzie obrona byłaby o wiele łatwiejszą. Zresztą Rolleston i jego ludzie nie strzelali do nich.
 — Rolleston? powtórzył Szymon.
 — Daleki mój kuzyn... podłe bydlę... zdolny do wszystkiego... bandyta... włamywacz... fałszerz... warjat... no, tak... warjat... alkoholik...
 — A który zewnętrznie podobny jest do ciebie, nieprawdaż? zapytał Szymon, rozumiejąc teraz pomyłkę.
 — Jak kto chce koniecznie...
 — I aby ukraść minjaturę i perły on napadł na was?
 — Dlatego i z innego jeszcze powodu, leżącego mu bardzo na sercu.
 — Co?
 — On kocha Izabellę. Prosił o jej rękę, kiedy jeszcze nie upadł tak nisko. Lord Bakefield wyrzucił go za drzwi.
 — Ach! Co za potworna rzecz! Jeżeli ten człowiek zawładnie Izabellą... rzekł Szymon złamany.
 — Ratuj ją, Szymonie... prosił Edward ostatkiem sił.
 — Ale ty! ty, Edwardzie?... Nie możemy cię tak zostawić.