Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/104

 — Mogło być około godziny drugiej popołudniu, kiedy przywiązali milorda i panienkę do koni i odjechali.
 — Antonio! zawołał Szymon, musimy ich dogonić w nocy! Eskorta zbója idzie pieszo. Trzy godziny galopu wystarczą.
 — Nasze konie są bardzo przemęczone, zauważył Indjanin.
 — Niech popadają, ale dojechać musimy!
 Szymon Dubosc wydał zarządzenia służącemu:
 — Trzeba pana Edwarda zanieść do kajuty na okręt, macie go pielęgnować i nie odstępować na krok. Dżim, mogę liczyć na ciebie?
 — Tak.
 — A na ojca twego?
 — To zależy.
 — Pięćdziesiąt funtów dla niego, jeżeli do dwóch dni ranny znajdzie się cały i zdrowy w Brighton.
 — Sto funtów, oświadczył poważnie Dżim. Ani jednego penny mniej!
 — Dobrze, sto funtów! O godzinie szóstej Szymon i Antonio powrócili do legowiska Indjan, rozkazując co rychlej przesiodłać konie. Nie słuchając wywodów ojca Calcaire, który nadbiegł z opowiadaniem o dokonanych ważnych odkryciach geologicznych, Szymon wskoczył na konia.
 — Rysie Oko, jedziemy?
 Tak. Zaś towarzysze moi pójdą naszym śladem. Od czasu do czasu będę im zostawiał znak umówiony i mam nadzieję, że jutro rano spotkamy się.
 Gdy odjeżdżali, Dolores skierowała swego konia ku nim.
 — Nie, odezwał się Antonio. Ty będziesz towarzyszyła tamtym, Przecież profesor nie może cały czas iść piechotą.
 Młoda kobieta nie odpowiadała.
 — Żądam, byś pozostała z nimi, rozkazał Antonio surowo.
 Lecz Dolores puściła konia kłusem i zrównała się z Szymonem.
 Dłuższy czas, około godziny, jechali tak w kierunku —