Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/122

państwo tu widzą, mamy i noże i laski, by móc porozmawiać grzecznie w każdej kwestji z wielmożnemi!
 — Rewolwer jest jeszcze lepszy, rzekł Szymon, wyciągając swój z kieszeni.
 Koło rozszerzyło się znacznie.
 — A teraz ręce do góry! krzyknął Szymon. I stać! Kto się ruszy, strzelam!
 Wycofując się tyłem z bronią w ręku, wyprowadził Dolores z kręgu niebezpiecznego. Banda opryszków nie ruszyła się z miejsca.
 — No, szepnął Szymon, już nie potrzebujemy się ich obawiać.
 Duży statek odwrócony dnem do góry, ciężki i masywny, jak skorupa żółwia, zabarykadował dużą część rzeki. Tonąc, wyrzucił z wrzętrza cały ładunek desek i belek, zgniłych już przeważnie, lecz jeszcze dostatecznie mocnych, by banda Rollestona mogła sobie z nich ułożyć kładkę na przestrzeni dwunastu metrów.
 Dolores i Szymon przeprawili się również dobrze, poczem łatwo już im było posuwać się wzdłuż spodu statku prawie zupełnie płaskiego. Lecz w chwili, gdy Dolores trzymając jeszcze w ręce łańcuch od kotwicy stawiała nogę na ziemi, coś gwałtownie uderzyło w łańcuch i na przeciwległym brzegu rozległ się odgłos strzału.
 — Ach, rzekła dziewczyna spokojnie, mam szczęście, bo kula trafiła w jedno z ogniw!
 Szymon odwrócił się i ujrzał bandytów, wchodzących gęsiego na kładkę.
 — Ale kto strzelał? zapytał. Przecie te łotry nie mają karabinów.
 Dolores popchnęła go gwałtownie, naginając do ziemi, tak że statek tworzył jakby osłonę.
 — Kto strzelał? powtórzyła. Forsetta albo Mazzani.
 — Czy widziała ich pani?
 — Tak, w tyle, poza wzgórzem, gdzieśmy byli. Wystar-