Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/159

 — Znajduje się on teraz u miss Bakefield, nieprawdaż? zapytał gorączkowo.
 — Tak.
 — Czy pan potrafił z nią się skomunikować? Nie, ale wiem, gdzie przebywa.
 — Spieszmy się, rzekł Szymon.
 Antonio powstrzymał go.
 Jeszcze słowo. Co się stało z Dolores, zapytał patrząc Szymonowi prosto w oczy.
 Szymon odpowiedział spokojnie:
 — Dolores opuściła mię.
 — Dlaczego? rzekł Antonio surowo. Tak, dlaczego? Kobieta sama w tym kraju — to przecie śmierć pewna... I pan ją opuścił?
 Szymon nie odwrócił głowy i patrząc Indjaninowi śmiało w oczy, odpowiedział poprostu:
 — Byłem z Dolores aż do granic mego obowiązku... a nawet poza obowiązek... To ona opuściła mię...
 Antonio pomyślał i rzekł z trudem:
 — Dobrze... Rozumiem.
 Oddalili się, niezauważeni przez pijaną tłuszczę zauszników i katów. Statek — był to okręt pocztowy, którego nazwę zobaczył Szymon na burcie: „Ville-de-Dunkerque“ i przypomniał sobie, że „Vile-de-Dunkerque” zatonął na początku okresu kataklizmów — statek ucierpiał niebardzo i leżał lekko pochylony na prawą burtę. Pomiędzy kominami a mostkiem kapitańskim pokład był pusty. Minęli klatkę schodową, przyczem Antonio rzekł:
 — Tam jest kryjówka Rollestona.
 — W takim razie zejdźmy zaraz, gorączkował się Szymon.
 — Jeszcze nie. Znajduje się tam pięciu lub sześciu wspólników i obie baby, które pilnują lorda Bakefielda i jego córki. Idźmy dalej.
 Zatrzymali się przy dużem płótnie, jeszcze nasiąkłem wo-