Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/161

 — Nie wiem. Ale przypuszczam, że Rolleston zaprowadził ją do swej kabiny.
 — Gdzie jest ta kabina?
 — Zajmuje on trzy czy cztery, te, które tam widać.
 — Ach, jąknął Szymon, to ohydne! I niema stąd innego wyjścia?
 — Żadnego.
 — Nie możemy przecież...
 — Najlżejszy hałas zgubiłby miss Bakefield, rzekł stanowczo Antonio.
 — Dlaczego?
 — Jestem tego pewny... wszystko tu jest ukartowane... Ta groźba śmierci jej ojca to wymuszenie... Zresztą...
 Jedna z bab zbliżyła się do kabiny wodza, posłuchała chwilę i wróciła śmiejąc się szyderczo:
 — Mała broni się. Wódz będzie zmuszony użyć gwałtownych środków... Czy jesteś zdecydowana?
 — Do stu djabłów! odrzekła druga, wskazując ruchem głowy na swą rękę leżącą na gardle skazańca, dwadzieścia sztuk takiego złota za tę robotę — to nie byle co! Na rozkaz wszystko będzie gotowe: krah! i koniec!
 Twarz starego lorda Bakefielda pozostała niewzruszoną. Z zamkniętemi oczami zdawał się spać. Szymon nie mógł opanować swego wzburzenia.
 — Słyszy pan, Antonio? szeptał. Między Izabellą a Rollestonem to czy się walka...
 — Miss Bakefield oprze się. Rozkaz uduszenia nie został wydany, uspokajał Antonio.
 Na kurytarz wyszedł jeden ze strażników, pełniących wartę u wejścia na schody i nastawił ucha. Antonio poznał go.
 — To jeden z dawnych wspólników. Łotr z pod ciemnej gwiazdy. Satelita Rollestona od pierwszej chwili, w Hastings jeszcze.
 Strażnik pół głosem rozpoczął rozmowę z babą.