Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/164

 — Co się dzieje? Ztoto?
 Szymon chwycił drzwi, by Rolleston nie mógł je zatrzasnąć i ujrzał w głębi kabiny Izabellę żyjącą.
 — Kto jesteś? zapytał Rolleston z niepokojem.
 — Szymon Dubosc.
 Zapanowała chwila milczenia, cisza przed burzą, nabranie tchu przed walką... Szymon czuł, że się nie obejdzie bez niej. Lecz Rolleston cofał się, wodząc błędnym wzrokiem:
 — Pan Dubosc... Pan Dubosc... ten, którego zabito przed chwilą?
 — Tenże właśnie, odezwał się głos z kurytarza. I to ja go zabiłem, ja, Antonio... przyjaciel Badiarinosa, którego zamordowałeś...
 Aa... jęknął Rolleston, osuwając się na krzesło. Jestem zgubiony.
 Pijaństwo, osłupienie i najprawdopodobniej przyrodzone tchórzostwo sparaliżowały jego wolę. Nie stawiając najmniejszego oporu, dał się przewrócić i rozbroić Indjaninowi, podczas gdy Izabella i Szymon rzucili się w swoje objęcia.
 — Ojciec mój? zapytała dziewczyna.
 — Żyje... Nie obawiaj się już niczego...
 Razem poszli uwolnić go z więzów. Stary gentleman gonił już resztką sił i zaledwie mógł uścisnąć dłoń Szymona i ucałować córkę. Izabella, również bardzo osłabiona i wstrząsana nerwowym dreszczem, upadła w ramiona Szymona, szepcąc:
 — Ach, Szymonie, to był najwyższy czas!... Jabym się zabiła... Ach, co za ohyda!... Jak zapomnieć o tem...
 Mimo słabości i zdenerwowania znalazła jednak dość energji, by powstrzymać rękę Antonia, wzniesioną już do zadania ciosu Rollestonowi:
 — Nie, nie... proszę pana... Szymonie, przecie ty jesteś mego zdania? Nie mamy prawa go zabijać.
 Antonio protestował:
 — Źle pani robi... Takiego potwora powinno się natychmiast zgładzić.