żeńcy obejmowali w posiadanie „Ville-de-Dunkerque”, siedzibę oficjalną francuskiego Wysokiego Komisarza nowych terytorjów.
Tam właśnie został podpisany na propozycję Szymona opracowany przez niego projekt kanału, mającego przecinać międzymorze normandzkie, pozostawiając z prawa i z lewa obu krajom równe prawie części. Tam podpisano akt uroczysty, w którym Anglja i Francja ślubowały sobie wieczysty sojusz przyjaźni i kładły podwalinę pod Zjednoczone Stany Europy.
I tam również przyszło na świat czworo dzieci Szymona i Izabelli.
∗
∗ ∗ |
Bardzo często Szymon w towarzystwie swej żony konno lub samolotem odwiedzał przyjaciela swego Edwarda Rollestona. Po wygojeniu ran Edward zabrał się do pracy i został kierownikiem wielkiego przedsiębiorstwa na wybrzeżach nowego lądu. Do pomocy wziął sobie Antonia, a pracując wydatnie, dorobił się ładnego stanowiska i ożenił się. Antonio żył długo samotnie, w oczekiwaniu tej, która nie zjawiała się i o której wszelki słuch zaginął.
Pewnego dnia otrzymał list i wyjechał. W kilka miesięcy potem napisał z Meksyku, oznajmiając o swym ślubie z Dolores.
Najulubieńszym spacerem państwa Dubosc były odwiedziny u ojca Calcaire. Stary profesor zamieszkiwał obok groty nad jeziorem skromną willę, gdzie prowadził w dalszym ciągu swe badania nad nową ziemią i dawnemi przyczynami wybuchów. Fontanny złota wyczerpane, nie interesowały go już wcale, a zresztą było to zagadnienie wyjaśnione. Ale co za nieprzenikniona zagadka, ta grota, postawiona na terenie epoki eoceńskiej!
— W epoce tej były małpy, twierdził ojciec Calcaire, to nie ulega wątpliwości. Ale ludzie! Ludzie, zdolni do budowania! Do ozdabiania swych mieszkań i obrabiania w tym celu kamienia! Nie, przyznaję, że jest to zjawisko, druzgocące całą moją wiedzę! Co mówisz o tem, Szymonie?
