Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/30

— 28 —

 — Czy minjatura ta ma wartość tylko jako pamiątka?
 — Nie. Matka moja kazała ją otoczyć swemi najpiękniejszemu perłami, co jej nadaje dziś wartość bezcenną. Jakby przeczuwając przyszłość, zapewniła mi tym sposobem majątek osobisty.
 Szymon roześmiał się.
 — Dziwna to kasa ogniotrwała!
 Izabella też się śmiała.
 — To prawda, że dziwna. Minjatura przypięta jest pośrodku pleda, pomiędzy rzemyczkami. Widzisz, Szymonie, staję się zabobonną, gdy chodzi o ten klejnot. Jest to jakby talizman.
 Zamilkli, wpatrując się w morze. Fale stawały się coraz większe i Reine-Mary kołysała się nieco...
 Właśnie mijano ładny jacht luksusowy, cały biały.
 — To Castor hrabiego de Baugè, zawołał jeden z chłopaków. Płynie do Dieppe.
 Pod namiotem dwie panie i kilku panów siedziało przy śniadaniu. Izabella odwróciła się i pochyliła głowę, nie chcąc, by ją poznano.
 Ten ruch mimowolny, podświadomy, zrobił jej przykrość, gdyż po chwili podniosła dumnie główkę i zaczęła mówić (a wszystkie słowa, które padły w przeciągu tych kilku minut zostały na zawsze wyryte w ich pamięci).
 Izabella rzekła:
 — Szymonie, czy jesteś naprawdę tego zdania, że ja powinnam była wyjechać?
 — O, zawołał zdumiony, pytasz o to? Czyż nie kochamy się?
 Nieprawdaż? szepnęła?... I to straszne życie z kobietą, której jedyną przyjemnością jest znieważać pamięć mojej matki...
 Urwała. Szymon ujął jej drobną dłoń i nic nie mogło jej bardziej uspokoić i natchnąć ufnością, jak dziwna słodycz tego dotknięcia.
 Czterej chłopcy znów przybiegli z wiadomościami.
 — Widać statek Towarzystwa okrętowego, który wypłynął z Dieppe w tym samym czasie, jak my z Newhaven. Nazy-