Strona:Leblanc - Straszliwe zdarzenie.djvu/88

uderzył pana i uciekł? Więc będzie ten zbój gdzieś jeszcze niedaleko?
 — Tam... tam... szepnął William, próbując wyciągnąć rękę.
 Indjanin wskazał na ziemi ślady kroków, oddalających się na lewo, za wzgórza.
 — Oto ślad, rzekł.
 Szymon wskoczył na konia.
 — Poco? W jakim celu? zaprotestował Antonio.
 — Jakto! Trzeba ukarać winowajcę! zawołał Szymon oddalając się galopem. Jeden z towarzyszy popędził za nim, ten właśnie, który jechał na czwartym koniu, a którego Indjanin przedstawił jako swojego przyjaciela, bez wymienienia nazwiska. W odległości jakich pięciuset kroków z za olbrzymich złomów kamiennych wysunął się człowiek i zaczął uciekać.
 Za parę chwil Szymon zbliżył się do złomów i zawołał:
 — Widzę go! Właśnie okrąża staw, przez który przeszliśmy! Jedźmy wprost naprzód!
 I zawrócił konia swego wprost w wodę, w tem miejscu płytką na pozór, ale o dnie tak pokrytem mułem, iż konie zapadały i z trudnością mogły brnąć. Kiedy przybyli na drugi brzeg, uciekający odwrócił się, a widząc, iż ściga go tylko dwóch ludzi, zatrzymał się, chwycił strzelbę, i złożył się do strzału.
 — Stać! Bo strzelam! zawołał groźnie.
 Było jednakże już zapóźno i Szymon nie mógł powstrzymać rozpędzonego wierzchowca. W chwili gdy rozległ się odgłos strzału, znajdował się zaledwie o jakie dwadzieścia metrów od zabójcy. Lecz w tejże sekundzie drugi jeździec rzucił się pomiędzy nich, trzymając swego konia, stającego dęba, jak wał ochronny przed Szymonem. Biedne zwierzę otrzymało strzał w brzuch i upadło.
 — Dzięki, przyjacielu, uratowałeś mi życie! zawołał Szymon, poniechając dalszego ścigania. Zeskoczył z konia, by przyjść z pomocą towarzyszowi swemu.
 Towarzysz ten jednakże znajdował się w bardzo niemiłej