Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/10

—   4   —

pewną sprawą, którą mi pan prefekt powierzył... Swoją drogą głupio się jakoś czuję.
 — Mogę panu służyć proszkiem.
 — Nie, nie. Raczej pić mi się chce.
 — A zatem szklaneczkę wody?
 — Nie... nie...
 — Więc czego?
 — Chciałbym... chciałbym...
 — Głos mu utknął w gardle. Rzucał niespokojne spojrzenia, jak gdyby nagle nie mógł wyrzec ani jednego słowa, aż wreszcie, odzyskując władzę nad sobą, zapytał:
 — Pana prefekta jeszcze niema?
 — Nie, nie będzie on wcześniej, jak o godzinie piątej, gdyż o tej porze ma ważne posiedzenie.
 — Tak... wiem o tem... bardzo ważne. Dlatego właśnie mnie wezwał. Ale chciałbym go widzieć wcześniej. Tak bym go chciał widzieć...
 Sekretarz spojrzał uważnie na Verota i rzekł:
 — Jaki pan jesteś zdenerwowany! Pańskie doniesienie ma więc tak wielką wagę?
 — Bardzo wielką. Idzie tu o zbrodnię, popełnioną akurat przed miesiącem. I idzie tu przedewszystkiem o przeszkodzenie w dokonaniu dwóch morderstw, będących konsekwencyą tej zbrodni, a które mają być spełnione jeszcze tej nocy... Tak jest, tej nocy, o ile nie przedsięweźmiemy środków skutecznych.
 — Ano, zobaczymy... Siadaj pan zatem.
 — Ach kiedy wszystko to jest skombinowane w taki szatański sposób... Nie! Wyobrazić sobie tego nie można...
 — Ale ponieważ jesteś pan uprzedzony, panie Verot... Ponieważ pan prefekt dał panu wolną rękę...
 — Tak, oczywiście... oczywiście... Ale mimo wszystko strasznie jest pomyśleć, że mogę go nie spotkać. Wobec tego postanowiłem napisać doń ten oto list, w którym spowiadam mu się ze wszystkiego, cokolwiek wiem o tej sprawie. To było najrozsądniejsze.
 To mówiąc, wręczył sekretarzowi wielką, żółtą kopertę poczem dodał:
 — Wraz z tem kładę także na biurku małe pu--