Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/106

—   100   —

pomina pan też pewnie sobie, że zbrodni dopuszczono się tuż przed północą... Z tego wnioskuję...
 — Dosyć, w drogę!
 — Ależ...
 — Galopem!
 — A więc się nie zobaczymy?
 — Bądź za pół godziny przed domem, w którym mieszka ten poszukiwany przez nas człowiek.
 — Który człowiek?
 — Wspólnik Maryi Anny Fauville...
 — Ależ nie zna pan wszak...
 — Jego adresu? Sam mi go powiedziałeś: B. R. W. 8, a więc Boulevard-Richard-Wallace, numer ósmy. Idź i nie rób tej idyotycznej miny!
 Don Luis zakręcił nim w kółko i pchnął otumanionego ze zdumienia brygadyera ku drzwiom, gdzie wpadł on w ręce służącego.
 Don Luis wyszedł sam w kilka minut później, śledzony bezustannie przez agentów, którym wypłatał figla, wchodząc do jednej z bram przechodnich i udając się następnie samochodem do Neuville. Wkrótce też stanął przed domem, oznaczonym numerem ósmym, na bulwarze Richard-Wallace.
 Mazeroux już go tam oczekiwał przed małym domem, wznoszącym swe trzy piętra w głębi podwórza, otoczonego bardzo wysokim murem sąsiedniej nieruchomości.
 — Czy to jest numer ósmy? — zapytał Perenna.
 — Tak, ale może zechce mi pan wytłumaczyć...
 — Za sekundę, mój stary! Niechaj tylko trochę odsapnę!
 Perenna zaczerpnął kilka potężnych haustów powietrza.
 — Boże! — zawołał — jak to dobrze jest działać. Doprawdy, że już zardzewiałem. I jakaż to przyjemność tropić tych bandytów. A więc żądasz odemnie wyjaśnień?
 To mówiąc, wziął pod ramię brygadyera.
 — Słuchaj więc, Aleksandrze i korzystaj z tego na przyszłość. Gdy ktoś obiera sobie jakieś inicyały dla swego adresu na poste-restante, to wiedz o tem z góry, że nie gra w tem roli przypadek, lecz że prawie zawsze mają one jakieś znaczenie,