Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/180

—   174   —

 — Dopomogę w tem szefowi — oświadczył Mazeroux dziwnym tonem.
 — Nie potrzebuję niczyjej pomocy! Jeżeli ośmielisz się dotknąć jej włosa, to cię zmiotę z powierzchni ziemi! Zrozumiałeś?
 — Zrozumiałem, szefie.
 — A zatem pamiętaj!
 Gniew don Luisa wyraził się w zwiększonym biegu samochodu, co Mazeroux uważał za objaw zemsty. Z szybkością wichru minęli Chartres.
 Rambouillet, Chevreus, Versailles przedstawiały się ich oczom jako widma w olbrzymich zarysach. Potem Saint-Cloud... potem lasek Buloński...
 Na placu Konkordyi, gdy sam ochód począł kierować się ku Tuileriom, Mazeroux ośmielił się rzucić pytanie:
 — Szef nie wraca do siebie?
 — Nie! Przedewszystkiem trzeba załatwić sprawę najpilniejszą. Trzeba skłonić panią Fauville, aby poniechała ustawicznych zamachów na swe życie. Można to uczynić, oświadczając jej, że winni zostali wykryci...
 — A potem?...
 — Potem będę chciał zobaczyć się z prefektem policyi.
 — Pan Desmalions wyjechał i wróci dopiero po południu.
 — W takim razie zobaczę się z sędzią śledczym.
 — Ten przybędzie dopiero koło południa, a teraz mamy godzinę jedenastą.
 — W każdym razie spróbujemy.
 Mazeroux prawdę mówił. W pałacu sprawiedliwości nie było nikogo.
 Don Luis spożył śniadanie w pobliżu, Mazeroux zaś, odwiedziwszy urząd bezpieczeństwa, znów się zjawił przy nim i poszli razem do sędziego śledczego.
 Nadzwyczajne zdenerwowanie i niepokój Perenny nie uszły oczywiście uwagi brygadyera, to też zwrócił się doń z zapytaniem:
 — Czy szef nie zmienił swej poprzedniej decyzyi?
 — Umocniłem się w swem postanowieniu jak